Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο με το άκουσμα της λέξης «κανονικότητα» δυσφορούν.
Αισθάνονται κατά ένα περίεργο τρόπο απειλούμενοι και έτσι ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά αντίδρασης σα να πρόκειται για κάτι αρνητικό.

Η ευαισθησία τους αντιδρά αυτοματικά θεωρώντας την έννοια αυτής της λέξης κάτι σαν ισοδύναμο με τους περιορισμούς της προσωπικής ελευθερίας και της εξέλιξης.
Αλλοίμονο αν δεν υπάρχουν και αυτοί..

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που επιζητούν εναγωνίως στην ζωή τους μία κανονικότητα, η ύπαρξη της οποίας εξασφαλίζει μία σταθερότητα στη συμπεριφορά τους αλλά και μία ασφάλεια στο ψυχολογικό τους υπόβαθρο. Με άλλα λόγια επιζητούν μία ομαλότητα και μία ισορροπία ανάμεσα στο παρόν και στο μέλλον, ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Μία αρμονία ανάμεσα στη βιωμένη εμπειρία και στις προσδοκίες για το ερχόμενο άγνωστο, όσο ανατρεπτικό και αν είναι και όσο θόρυβο και αν κάνει.

Είναι γεγονός πως ζούμε στην εποχή της μετάβασης. Ζούμε τη φάση του μετεωρισμού ανάμεσα στο παραδοσιακό μοντέλο και τις καθημερινές ανατροπές που με απρόσμενη ταχύτητα προκαλούν τα ευρήματα της εφαρμοσμένης τεχνολογίας. Μιας τεχνολογίας που ανακαλύπτει ευρήματα με συχνότητα τέτοια που το «παλιό» δεν προλαβαίνει να ενηλικιωθεί και το «καινούργιο» δεν προλαβαίνει να δοκιμασθεί με επάρκεια.

Από άποψη κοινωνικής συνοχής ο μισός σχεδόν πληθυσμός της γης έχει αλλάξει ρότα. Οι άνθρωποι κάνουν πλέον τις επιλογές τους με ορίζοντα εβδομάδων, μηνών ή καθόλου. Παραδοσιακά ορόσημα όπως εκπαίδευση, γάμος, οικογένεια, εργασία έχουν εγκαταλειφθεί και έχουν δώσει τη θέση τους σε δικαιωματικές επιδιώξεις υβριδικού χαρακτήρα.

Από άποψη δικαίου η νομοθεσία τρέχει πίσω από τα γεγονότα και ενεργεί εφόσον έχουν εκδηλωθεί τα φαινόμενα.

Αγωνιώντας λοιπόν για την ισορροπία ανάμεσα στους δύο πόλους, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται αμηχανία, άλλοι φόβο, ενδεχομένως και τον κίνδυνο της απόρριψης. Στο τέλος όσοι τα καταφέρνουν να βρουν την ισορροπία και ο μετεωρισμός να γίνει σταθερό βήμα προς την άλλη μεριά, αισθάνονται ένα χαμόγελο να σφίγγει το πρόσωπό τους, ένα χαμόγελο σαν ένδειξη επιβράβευσης που όμως από μόνο του σαρκάζει, ότι μάλλον δεν τους ανήκει.

Ο κόσμος όμως δεν είναι κάτι που ανήκει σε κάποιους. Ανήκει σε όλους. Ανήκει όμως περισσότερο στους ανεκτικούς στις αλλαγές, στους προσαρμοστικούς, σε όσους είναι καλοί αγωγοί της διαφορετικότητας και λιγότερο στους αμετακίνητους νάρκισσους μίας καταρέουσας τάξης.

Στο νέο περιβάλλον κατακλυζόμαστε όλοι από πληροφορίες και μηνύματα.
Ανεξαρτήτως του εάν η είδηση σήμερα έχει γίνει το όχημα της περιοδεύουσας ανασφάλειας του κάθε υποκειμένου που ζει πλέον μόνο για λίγα δευτερόλεπτα δημοσιότητας, υπάρχουν κάποια συνταρακτικά γεγονότα μιας επαναλαμβανόμενης τραγικής πραγματικότητας που δημιουργούν εύλογα ευρήματα στους σκεπτόμενους.

Για παράδειγμα:
Έγιναν ξαφνικά οι εκπρόσωποι του ανδρικού φύλου αυτής της κοινωνίας βιαστές ανηλίκων, κακοποιητές γυναικών, παιδεραστές ή έτσι ήταν πάντα τα πράγματα με μόνη διαφορά ότι τώρα έρχονται όλα στο φως;

Κάτι άρρωστο συμβαίνει εδώ και πρέπει οι σοφοί να μας το πουν για να ξέρουμε και εμείς τι θα πούμε στα παιδιά μας.

Είναι «κανονικά» τα πιτσιρίκια 12 και 14 χρόνων που είτε ατομικά είτε ομαδικά σε συμμορίες σκοτώνουν στο ξύλο ανήλικους συμμαθητές τους για να τους πάρουν το κινητό ή το ελάχιστο χαρτζιλίκι τους;
Είναι «κανονικό» να γεμίζει το διαδίκτυο με γυμνές φωτογραφίες κοριτσιών επειδή έχει χαβαλέ να γυρνάς VIDEO και αυτό σε κάνει αρχηγό στη παρέα σου και ήρωα στη γειτονιά σου;
Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο.

Τελειώνοντας επιτρέψτε μου δύο σχόλια.
- Με 73.000 ληστείες, κλοπές και διαρρήξεις μέσα στο 2023 και με 117 συμμορίες συνολικής λείας 17 εκατομμυρίων ευρώ, είχαμε 12.675 συλλήψεις. Εκ των συλληφθέντων το 70% έως 80% αφήνονται ελεύθεροι να συνεχίσουν το έργο τους. Γιατί; Γιατί πριν καταθέσουν έχουν επιστρέψει τα κλοπιμαία δηλαδή έχουν αποζημιώσει τα θύματα και αυτό θεωρείται μεταμέλεια που αίρει το αξιόποινο της πράξης!! (ΒΗΜΑ σελ.40 της 8.9.2024).
- Με 270 τόνους νεκρών ψαριών στον Παγασητικό έχουμε μία τεράστια οικολογική, περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή που στιγμάτισε μία μεγάλη και ανθούσα περιοχή της χώρας.

Ευθύνες υπάρχουν; Σε ποιους αποδίδονται; Τι έκαναν λάθος ή περέλειψαν να κάνουν ώστε να μην επαναληφθεί; Αποκατάσταση προβλέπεται; Μήπως προσπεράσαμε το γεγονός σε χρόνο τηλεόρασης μέχρι η επανάληψη της καταστροφής στο μέλλον κάπου αλλού μας το θυμίσει;
Είναι και αυτό «κανονικό»;

Η ζωή όμως δεν αναπληρώνεται αναδρομικά ούτε με την πάροδο του χρόνου θεραπεύεται το κακό. Έχει ανάγκη να ζητάει ευθύνες και να δικαιώνεται πάραυτα.

Δημήτρης Τσεκούρας
CEO, ARAG SE Υποκατάστημα Ελλάδος