Το γεγονός ότι στην εποχή μας η ψηφιακή μεταρρύθμιση -με ό,τι αυτό σημαίνει για ανθρώπους, διαδικασίες και εφαρμογές – είναι αναγκαία, είναι τόπος κοινός.

Στον χώρο μας δεν υπάρχουν σήμερα επίσημα, ημιεπίσημα ή ανεπίσημα χείλη που να μην ανεβάζουν την ψηφιοποίηση στο βάθρο των προχωρημένων κατακτήσεων και μάλιστα των προχωρημένων κατακτήσεων με όρους conditio sine qua non δηλ. ως αναγκαία προϋπόθεση άνευ της οποίας αμφισβητείται σφόδρα η συνέχιση κάθε σοβαρής επιχειρηματικής δραστηριότητας στο μέλλον. Και έχουν δίκιο.

Σε όλους σχεδόν τους χώρους του ιδιωτικού τομέα εργασίας και ιδίως του χρηματοπιστωτικού, η ψηφιακή κουλτούρα και η δια αυτής μετάβαση στον καινούριο χωροχρόνο, από πολλά χρόνια τώρα μονοπωλεί κάθε σοβαρή ομιλία, κάθε δήλωση, κάθε παρουσίαση και αρθρογραφία και καταλαμβάνει πολύτιμο χώρο στη διαδικασία της μόρφωσης και επιμόρφωσης του ανθρώπινου δυναμικού.

Την μόνη παρατήρηση που μπορεί να κάνει κάποιος διστακτικά, ώστε να μην παρεξηγηθεί ως αντιρρησίας της εξέλιξης, είναι ότι στην περίοδο της μετάβασης χρειάζονται προσεκτικά βήματα για να προσαρμοσθούν οι παλαιότεροι, στην προοπτική του να συμβαδίζουν με τους νεότερους που κατά τεκμήριο βιάζονται στην εφαρμογή των εκάστοτε νεωτερισμών, προκειμένου οι πρώτοι να μην αισθανθούν ξεπερασμένοι και περιττοί μέσα στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι κάτι τέτοιο θα εξακολουθεί να έχει την αξία του.

Το αξιοσημείωτο όμως στην χώρα μας είναι τα βήματα του ψηφιακού εκσυγχρονισμού που έχουν γίνει στον δημόσιο τομέα. Αυτά που σε τόσο σύντομο χρόνο έχουν αλλάξει είναι πράγματι άξια παρατήρησης. Δεν είναι της παρούσης να τα απαριθμήσω.

Μολονότι όμως οι αλλαγές είναι προς την σωστή κατεύθυνση – αφού το γενεσιουργό τους αίτιο είναι η καλυτέρευση της ζωής των πολιτών – έχουν παρατηρηθεί ουκ ολίγες δυσλειτουργίες των νέων συστημάτων επικοινωνίας που τέθηκαν σε εφαρμογή.

Οι δυσλειτουργίες αυτές κατά κανόνα οφείλονται είτε σε σχεδιαστικές παραλείψεις των εμπνευστών τους είτε σε λειτουργικά προβλήματα της κατά περίπτωση «συμπεριφοράς» των αυτοματισμών είτε στην ενδεχόμενη άγνοια ότι διαπλέκονται με ένα σωρό άλλα συστήματα διεπαφής και επεξεργασίας πληροφοριών και δεδομένων από άλλους χώρους και υπηρεσίες της Διοίκησης, των οποίων η επάρκεια ή η ακρίβεια δεν είναι όπως θα έπρεπε προετοιμασμένη, ώστε να παραχθεί το τελικό αποτέλεσμα που είναι και το ζητούμενο για τον κάθε πολίτη που συναλλάσσεται μαζί της.

Για παράδειγμα το να βρεθείς εσύ ο ίδιος ή ένα από εσένα εξαρτώμενο μέλος της οικογένειάς σου, εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ στον ΕΦΚΑ – κοίτη απορροής όλων των πριν υπαρξάντων ταμείων ασφάλισης – δεν είναι κάτι που θα ήθελες, πίστεψε με, να σου συμβεί. Κι όμως συμβαίνει.

Εάν σου συμβεί, για την αποκατάσταση ενός τέτοιου «τυχαίου» σφάλματος θα διαπιστώσεις ότι ξαφνικά καταργείται κάθε έννοια ή υποψία μεταρρυθμιστικής λογικής, αφού θα πρέπει να πας από εκεί (ή να εξουσιοδοτήσεις αντιπρόσωπό σου) ώστε να γίνει μια σωρεία επαφών και συνεννοήσεων με κουρασμένους και πανικόβλητους ανθρώπους και να φύγεις τελικά χωρίς να μάθεις ποτέ που οφείλεται το σφάλμα, ώστε να διορθωθεί οριστικά για να μην επαναληφθεί.

Ένα άλλο σύνηθες παράδειγμα ψηφιακής δυσλειτουργίας προερχόμενο από τον ιδιωτικό τομέα είναι η ηλεκτρονική παρακολούθηση της ολοκλήρωσης μιας με courier παραδοτέας online παραγγελίας κάποιου αγαθού.

Αφενός οι εταιρίες ταχυμεταφορών θεωρούν σήμερα αυτονόητο και πέραν πάσης αμφιβολίας δεδομένο ότι ο παραλήπτης οφείλει να περιμένει το delivery boy στο σπίτι του ένα ολόκληρο πρωινό, λες και δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Αν διαμαρτυρηθείς ή διαφωνήσεις είναι βέβαιο πως θα καταλήξεις σε κάποιο χώρο συγκέντρωσης των αγαθών να περιμένεις στην ουρά να σου φέρουν από την αποθήκη το πακέτο σου, εάν είσαι τυχερός και βρεθεί, για μια υπηρεσία που έχεις ήδη πληρώσει να σου το παραδώσουν σπίτι σου.

Αφετέρου μολονότι θεωρητικώς έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθείς ηλεκτρονικά την πορεία ολοκλήρωσης και παράδοσης της online παραγγελίας, αν το επιχειρήσεις είναι πολύ πιθανό να χτυπήσει πρώτα το κουδούνι σου για να παραλάβεις το πακέτο και αργότερα να διαβάσεις στο σύστημα ότι θα σου παραδοθεί την επόμενη μέρα.

Καταλήγοντας θα έλεγα πως η εποχή της μετάβασης την οποία διανύουμε είναι τελικά περιπετειώδης. Έχει την νευρικότητα του καινούριου και την έλλειψη υπομονής του παλιού που αντιστέκεται. Σίγουρο είναι πως οφείλουμε να προσαρμοσθούμε στο καινούριο αντιδρώντας όμως στις δυσλειτουργίες, εάν και όταν εμφανίζονται, ώστε να διορθώνεται σήμερα το ατελές χάριν του πλήρους που αναμένεται αύριο.

Δημήτρης Τσεκούρας
CEO, ARAG SE Υποκατάστημα Ελλάδος